Η πατρότητα είναι το πιο περίεργο, το πιο ψυχεδελικό ταξίδι που θα κάνεις ποτέ. Είναι σαν να σε χτυπάει κεραυνός κάθε μέρα.
Το να γίνεις μπαμπάς είναι σα να έχεις έναν παχουλό, σαλιάρη νάνο να εισβάλει και να σου κλέβει τη ζωή. Καταλαβαίνεις, εκείνη την ανέμελη ζωή που είχες πριν, τότε που μπορούσες να βγεις και να πιεις, να δεις μια ταινία το βράδυ ή να πας στο εστιατόριο επειδή σου ήρθε έτσι ξαφνικά. Τώρα εντυπωσιάζεσαι εάν προλάβεις να δεις 10 λεπτά συνεχόμενα από μια ταινία, πριν να αρχίσει το ουρλιαχτό από το διπλανό δωμάτιο.
Κανένας δεν σου λέει πόσο πραγματικά αλλάζουν όλα όταν αποκτάς μωρό. Ή μπορεί και να σου λένε αλλά βαριέσαι τόσο πολύ να δώσεις σημασία, επειδή γενικά οι νέοι γονείς είναι ανιαροί. «Σταμάτα επιτέλους με τα καροτσάκια, τις κλανιές και τις αναγούλες» μπορεί να πεις επειδή έχεις να παρακολουθήσεις μια σούπερ διαφωνία στο Twitter.
Προσωπικά, εξακολουθώ να παραπαίω από το σοκ παρόλο που έχουν περάσει επτά μήνες. Γιατί όταν έχεις απορροφήσει τα μαθήματα της ζωής από τις σειρές The Replacements και Holden Caulfield, η έννοια της πατρότητας φαίνεται εντελώς ξένη. Έχεις φτιάξει τον δικό σου κόσμο γύρω από τις εφηβικές ανησυχίες, όχι γύρω από την ευθύνη και το μέλλον. Σκέφτηκα ότι η εμπειρία μου ως θείος και το ότι γνώριζα όλους τους στίχους από το The Living Years των Mike and the Mechanics θα βοηθούσε. Όμως δεν βοήθησε.
Η πρώτη «σφαλιάρα» της πατρότητας είναι η συνειδητοποίηση ότι είσαι εντελώς άσχετος, γιατί στην πραγματικότητα τους πρώτους μήνες το μωρό δεν αλληλεπιδρά με σένα. Μόνο με την μαμά του έχει σχέση. Είσαι εκεί για να τους στηρίξεις ενώ εκείνοι ζουν τη σχέση τους. Αυτό σημαίνει ότι μαγειρεύεις, καθαρίζεις και γενικά είσαι αξιόπιστος για να μπορούν να στηρίζονται σε σένα. Δεν υπάρχει χρόνος για να μελαγχολήσεις, να νιώσεις οποιουδήποτε τύπου ηδονισμό ή να κάνεις ηλίθια αστεία για βυζιά. Βρίσκω αυτό το άλμα από την περίοδο του «δότη σπέρματος» στην περίοδο του «πατέρα» βράχου αρκετά μεγάλη πρόκληση.
Λοιπόν, εδώ μπορείτε να διαβάσετε μερικά πράγματα που θα σας συμβούν όταν γίνεται πατέρας. Προειδοποίηση: λίγο-πολύ η ζωή περιστρέφεται γύρω από τα σκατά τώρα.
Το να νιώθεις «Έτοιμος» είναι αδύνατον
Το πρώτο ζήτημα γύρω από την πατρότητα, για μένα, ήταν το πώς σε όλη τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας η μητέρα θύμισε σε εμένα και την αδερφή μου ότι ήταν χάσιμο χρόνου να έχεις παιδιά. «Το να έχεις παιδιά είναι χαμένος χρόνος» επαναλάμβανε σαν παπαγάλος, συχνά με αφορμή τα γενέθλιά μας. Είναι από αυτά τα πράγματα που θυμάσαι καθώς ξεκινάς το δικό σου ταξίδι στην ενηλικίωση.
Το δεύτερο και πιο σημαντικό θέμα ήταν το πόσο ανώριμη ήταν η γενιά μου. Είμαι. Είμαστε όλοι ενήλικα μωρά χωρίς πραγματικό νου με τον τρόπο που στην πραγματικότητα είμαστε ενήλικες. Είμαστε ανεξάρτητοι ενοικιαστές που δεν μπορούν να δεσμευτούν να κάνουν μαθήματα οδήγησης ή να γίνουν μέλη του γυμναστηρίου. Τουιτάρουμε συνεχώς. Δεν ξέρουμε πώς να τραφούμε σωστά. Μερικοί από εμάς βγαίνουν πάρα πολύ, παραμένουν προσκολλημένοι στην ιδέα ότι είμαστε δευτεροετείς στο πανεπιστήμιο πολύ περισσότερο χρόνο από ότι θα έπρεπε.
Η έλλειψη οικονομικής ασφάλειας ήταν αρκετή για να με κάνει να αποφεύγω την ιδέα να φέρω ένα παιδί στον κόσμο. Αλλά συνέβη. Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μωρό. Και έπειτα, δυο μήνες πριν από τη γέννησή του, απολύθηκα. Μπάσταρδοι. Γεγονός που με έκανε να αισθάνομαι ακόμα περισσότερο ως Πήτερ Παν και ανέτοιμος.
Προσπάθησε να ντύνεσαι σαν ενήλικας όταν πηγαίνεις σε ενήλικα ραντεβού
Ντυνόμουν σαν δευτεροκλασσάτος πλανόδιος μουσικός για δέκα θλιβερά χρόνια. Ως υποψήφιος πατέρας, ένιωσα ξαφνικά ότι αυτό ήταν σημαντικό, σαν να οριοθετούσε την ανωριμότητά μου. Ίσως αυτή η σκέψη άρχισε στο πρώτο μάθημα του ανώδυνου τοκετού, που εμφανίστηκα φορώντας δερμάτινο μπουφάν, ένα T-shirt των Black Lips και σκισμένο τζιν. Δεν μπορώ να σου πω πόσο νιώθεις ότι κινδυνεύεις καθώς εξασκείσαι στις διάφορες θέσεις της γέννας.
Είχα μια επαναλαμβανόμενη σκέψη εκείνη την ημέρα: εάν τα ρούχα κάνουν τον άνδρα, είμαι πραγματικά ευνούχος. Ένας ευνούχος που φαίνεται να ψωνίζει από το Topman. Ξαφνικά, τα ρούχα που παλιότερα με έκαναν να αισθάνομαι κουλ, με κάνουν τώρα να νιώθω πολύ λεπτός και απελπισμένος. Προφανώς όχι τόσο γελοίος όπως το βικτωριανού τύπου γκοθ ζευγάρι, που εμφανίστηκε με πλήρη μεγαλοπρεπή ενδυμασία.
Αργότερα, φόρεσα ένα Breeders T-shirt και ένιωσα τα γεμάτα απογοήτευση βλέμματα των νοσοκόμων. Οπότε, ναι, εάν θέλεις να σε παίρνουν στα σοβαρά ως υποψήφιο πατέρα, ίσως είναι καλύτερα να μην εμφανιστείς στα σημαντικά ραντεβού ντυμένος σα να πηγαίνεις σε συναυλία που έγινε το 2002.
Δεν χρειάζεται να προσποιηθείς ότι δεν είσαι μίζερος και τρομοκρατημένος
Η προεπιλεγμένη λειτουργία μου στη ζωή είναι κυνική και απαισιόδοξη. Και είναι δύσκολο αυτό να το συνδυάσεις με την απόκτηση ενός παιδιού.
Όλοι προσποιούνται ότι όλα είναι υπέροχα όταν στην πραγματικότητα ξεροκαταπίνουν και χάνουν τους εαυτούς τους. Εάν είσαι περίπου σαν κι εμένα, θα είσαι μια μοναχική φωνή που μέσα στην κακοφωνία λέει «Άααχχχ, γαμώτο, όλο αυτό είναι τόσο έντονο, γιατί κανείς δεν μου το είπε;»
Όμως δεν υπάρχει πρόβλημα ακόμα κι αν είσαι έτσι. Όλοι νιώθουν το ίδιο. Το θέμα είναι ποιος είναι καλύτερος στο να προσποιείται. Ο φόβος περνάει στο τέλος. Το να πίνεις βοηθάει.
Θα ζαλίσεσαι όποτε σκέφτεσαι τις παλιές καλές ημέρες, τότε που ξενυχτούσες για μέρες συνεχόμενες, χωρίς να νιώθεις ότι χάνεις την ενέργειά σου. Δεν ήσουν κουρασμένος τότε φίλε μου. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχες συστηθεί με την πραγματική κούραση
Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την έλευση του μωρού σου
Όλοι έχουμε μια εικόνα του πώς είναι να έχεις μωρό, σωστά; Όμως αυτό που γίνεται σαφές, πολύ γρήγορα, είναι πως κάθε γέννα είναι μοναδική και ότι δεν γνωρίζεις τίποτα απολύτως. Καμία σκηνή τοκετού, σε καμία ταινία, δεν θα σου δώσει ιδέα του τι να περιμένεις. Ο δικός μας τοκετός αποδείχθηκε λιγάκι σκατά. Μετά από μια εγκυμοσύνη χωρίς αδιαθεσίες, όταν ήρθε η ώρα να γεννηθεί το μωρό, τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Μετά από μέρες «γέννας» στην αίθουσα τοκετού το μωρό μας άρχισε να χάνει οξυγόνο με ταχύ ρυθμό.
O συναγερμός έκτακτης ανάγκης χτύπησε, το κόκκινο φως άναψε και η γυναίκα μου μεταφέρθηκε εσπευσμένα στα έκτακτα. Όλα είχαν γίνει ξαφνικά πολύ αληθινά. Πολύ θορυβώδη. Είναι ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι κάτω από ένα δυνατό φως με έξι γιατρούς να την περιτριγυρίζουν. Ήμουν άφωνος, εντελώς τρομοκρατημένος και πεπεισμένος ότι και οι δυο πεθαίνουν.
Μια νοσοκόμα πήρε το χέρι μου και με οδήγησε σε ένα μικρό ντουλάπι και μου ζήτησε να φορέσω τα ειδικά ρούχα. Άρπαξα το πρώτο πράγμα που μπόρεσα: ένα XXL σετ ανοιχτών γαλάζιων ρούχων χειρουργείου. Έμοιαζα με παιδί μέσα σε ρούχα χειρουργείου ενός μεγάλου άνδρα. Πριν να δώσουν αναισθητικό στη σύζυγο μου, με παρηγορούσε. «Υπάρχει, σκέφτηκα, κάτι λάθος με αυτή την εικόνα».
Νιώθεις σαν να επανέρχεσαι από το χειρότερο μεθύσι όλων των εποχών
Θυμάσαι εκείνη τη φορά που έπινες όλη νύχτα και την άλλη μέρα στις 7 το πρωί έπρεπε να πας στη δουλειά έχοντας ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα; Μα τον Θεό, θα γελούσες τώρα. Θα ζαλίσεσαι όποτε σκέφτεσαι τις παλιές καλές ημέρες, τότε που ξενυχτούσες για μέρες συνεχόμενες, χωρίς να νιώθεις ότι χάνεις την ενέργειά σου. Δεν ήσουν κουρασμένος τότε φίλε μου. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχες συστηθεί με την πραγματική κούραση
Όταν γίνεις πατέρας, αρχίζεις να λες πράγματα όπως «ήταν υπέροχα, κοιμήθηκα τρεις ώρες χθες το βράδυ» σε άλλα γονείς-ζόμπι. Καταλήγεις να ξεχνάς, να τρεκλίζεις και να έχεις παραισθήσεις. Χρησιμοποιείς πολλές λανθασμένες λέξεις (μια μέρα ξέχασα κυριολεκτικά τη λέξη «τυρί» ενώ προσπαθούσα να το ζητήσω), πράγμα που δεν είναι τόσο κακό όσο οι ατελείωτες, μισοτελειωμένες συζητήσεις. Μιλάς για όνειρα, στα οποία για κάποιο λόγο, νομίζεις ότι όλοι είναι μυημένοι και δεν είναι. Οτιδήποτε βγαίνει από το στόμα σου ακούγεται σαν παράξενες γιαπωνέζικες συλλαβές. Κι ας μην συζητήσουμε για την παράνοια.
Συνηθίζεις να μοιάζεις άστεγο
Εκτός από το να ακούγεσαι διαταραγμένος, ο νέος ρόλος της γονεϊκότητας σε κάνει πολύ γρήγορα να δείχνεις και χάλια. Ενδυματολογικά βρίσκεσαι κάπου μεταξύ του εγκληματία την ημέρα που αποφυλακίζεται και του περίεργου θείου που ζει σε τροχόσπιτο και πάντα μυρίζει σαν μπαγιάτικα γαριδάκια. Είσαι μονίμως καλυμμένος με λεκέδες και πιθανώς μυρίζεις γαλακτώδη γαστρικά υγρά.
Έχεις τα σκατά όλη την ώρα στο μυαλό σου
Εάν δεν μιλούσες πολύ για περιττώματα στο παρελθόν, η ζωή σου θα πάρει κυριολεκτικά μια σκατο-στροφή. Θα πάθεις ψύχωση με την υφή των κοπράνων, το χρώμα τους, πόσο συχνά βγαίνουν από το σώμα του μωρού και πώς μυρίζουν. Ενδεχομένως να αρχίσεις να απολαμβάνεις και την μυρωδιά τους. Αυτή είναι η ζωή σου τώρα. Εάν στο παρελθόν ήσουν σιχασιάρης, αυτό δεν υπάρχει πια.
Πραγματικά όμως όλα είναι ΟΚ
Γιατί εν μέσω αυτού του ανεμοστρόβιλου σκατών και δακρύων, βρίσκεται το μωρό σου. Κάποιος που μπορεί να κλέβει την ψυχική υγεία και τον ύπνο σου, αλλά του οποίου η γλυκύτητα κατά κάποιο αρρωστημένο τρόπο τα κάνει όλα αυτά να φαίνονται ΟΚ. Ακόμα και στην τρέλα, εκεί κατά τα ξημερώματα στις 03:57 πμ., η ομορφιά του είναι υπεράνω όλων. Η πατρότητα είναι το πιο περίεργο, το πιο ψυχεδελικό ταξίδι που θα κάνεις ποτέ. Είναι σαν να σε χτυπάει κεραυνός κάθε μέρα.
Ένα από τα κλισέ που ακούγονται και είναι αλήθεια, είναι πως θα έχεις μια άνευ προηγουμένου ικανότητα να αγαπήσεις, μια αγνή, τρομακτικού είδους αγάπη που στην πραγματικότητα κάνει τα κόκκαλά σου να πονάνε. Μια αγάπη που κάνει οτιδήποτε έχεις κάνει στη ζωή σου να μοιάζει ασήμαντο όταν κοιτάς τα μικροσκοπικά μάτια που σε κοιτάνε επίμονα και τα οποία εσύ έχεις δημιουργήσει. Τα μάτια που κάποτε ήταν μόνο σεξ. Ακόμα και στις μουντές στιγμές της ρουτίνας, όταν πρέπει να αλλάξεις μια βαριά, ζεστή από τα ούρα πάνα ή να καθαρίσεις το κάθισμα του αυτοκινήτου, υπάρχει μια αγνότητα στην όλη κατάσταση που την καθιστά ΟΚ. Ακόμα κι όταν είσαι θυμωμένος, όπως είμαι εγώ, αυτή τη στιγμή.
vice.com
