Μερικές φορές μια επική αποτυχία είναι πραγματική ευλογία κι ας μην το ξέρεις ακόμα.Ο Dimitri Ehrlich, ένας πολύ επιτυχημένος στιχουργός και συγγραφές δύο βιβλίων, μοιράζεται την εμπειρία του «πώς είναι να κοιμάσαι μαζί με το μωρό σου, στο ίδιο κρεβάτι». Η ιστορία του «Τα ημερολόγια ενός μπαμπά» περιγράφει τις άκαρπες προσπάθειες του ίδιου και της συζύγου του, να εκπαιδεύσουν τον γιο τους, Λεβ, να κοιμάται στο δικό του δωμάτιο, στο δικό του κρεββάτι και την ανακάλυψη του ότι η αποτυχία τους αυτή, αποδείχθηκε πραγματική ευλογία.
Τι σημαίνει αποτυχία;
Δεν θέλω να σας κουράσω με λεπτομέρειες, για τις επικές μάχες που δώσαμε, για να καταφέρουμε τελικά να μάθουμε στον γιος μας, τον Λεβ, να κοιμάται στο δικό του κρεβάτι, στο δικό του δωμάτιο, τη νύχτα. Άλλωστε, αυτό που καταφέραμε, μοιάζει σαν να σπρώχναμε μια τεράστια μπουλντόζα σε ένα λόφο και λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή, να χάσαμε τον έλεγχο.
Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ο Λεβ έμαθε τελικά να κοιμάται στο δικό του δωμάτιο…
…Και μετά, αποφασίσαμε να ανακαινίσουμε το μπάνιο που βρίσκεται δίπλα στο δωμάτιο του, και ο Λεβ άρπαξε το πρώτο του κρύωμα… και ξαναγύρισε στο δωμάτιο μας και πολύ σύντομα στο κρεββάτι μας.
Έχεις ακούσει από πολλούς, πόσο δύσκολη είναι η εκπαίδευση ύπνου. Πόσο συχνά συνοδεύεται με αποτυχία. Πόσο επικίνδυνο είναι το co-sleeping και άλλα τέτοια, αλλά κανείς δε σου είπε το πιο σημαντικό…
Κανείς δεν σου είπε… Πόσο υπέροχα αισθάνεσαι!!
Υποθέτω η αίσθηση είναι σαν ναρκωτικό.. Εθίζεσαι.
Τώρα καταλαβαίνω πως νιώθουν όσοι παίρνουν ναρκωτικά. Προφανώς αισθάνονται τέτοια ευφορία, που δεν μπορούν να σταματήσουν με τίποτα. (Έτσι τουλάχιστον έχω ακούσει, μια και δεν τόλμησα ποτέ να δοκιμάσω από πρώτο χέρι.) Αυτό λοιπόν, που κανείς δεν σου είπε ποτέ, είναι ότι η αποτυχία να εκπαιδεύσεις το παιδί σου να κοιμάται στο δικό του δωμάτιο, είναι ότι καλύτερο έκανες ή δεν έκανες, στη ζωή σου.
Γιατί, όταν αυτό το μικροσκοπικό, μυρωδάτο και απίστευτα απαλό πλάσμα επιστρέψει στο κρεββάτι σου, και κουρνιάσει ανάμεσα σε ‘σένα και την πανέμορφη σύζυγο σου, τότε καταλαβαίνεις, πώς είναι να βρίσκεσαι στο παράδεισο… στον Κήπο της Εδέμ.
Είναι σπάνιο να βρίσκεται ανάμεσα μας τόση αθωότητα. Παίρνεις κι εσύ κάτι από το φως της. Ακούς την ανάσα ενός πλάσματος που η σκέψη του δεν έχει ακόμα συλλάβει το καλό και το κακό, δεν έχει αντιληφθεί ακόμα την ίδια του την ύπαρξη. Την ατομικότητα του. Το εγώ, δεν έχει ξυπνήσει , η συνείδηση είναι καθαρή και κοιμάται.
Δεν υπάρχει άλλη αίσθηση, σαν αυτή του να ξυπνάς δίπλα σε ένα πλάσμα που χαμογελά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Δεν γνωρίζει από προσποιήσεις και δεν χρειάζεται προφάσεις για να χαμογελά και να ναι ευτυχισμένο. Δίπλα στον γιο μου αισθάνομαι καλύτερος άνθρωπος. Καλύτερος Άνδρας.
Έτσι, αυτή την προχωρημένη ώρα της νύχτας, που σε άλλη περίπτωση θα απολάμβανες την νυχτερινή ζωή της πόλης – όπως τόσες και τόσες φορές έκανες, στα άγρια νεανικά σου χρόνια- τώρα είσαι ξαπλωμένος δίπλα στο παιδί σου και μετράς τις ρυθμικές του ανάσες. Το μυαλό γυρίζει πίσω και θυμάσαι το γρήγορο πέρασμα από μπαρ σε μπαρ, το ποτό και τη μουσική, τα ανούσια βραδινά δείπνα, τον κόσμο να ρέει, τους επώνυμους, τις τουαλέτες, τα ακριβά κοσμήματα, τα γρήγορα αυτοκίνητα και όλα εκείνα τα δήθεν ενδιαφέροντα, που όλοι είχαν να πουν βιαστικά.
Και ύστερα συνειδητοποιείς, καθώς βυθίζεσαι σε εκείνη την αποχαυνωτική απόλαυση -σαν του ναρκομανή θα λέγε κάποιος- ότι δεν υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο που θα ήθελες να βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή, παρά εκεί, ακριβώς, που είσαι.
Κλείνεις τα μάτια και αφουγκράζεσαι. Ένα ανεπαίσθητο μακρινό μουρμούρισμα χαϊδεύει τα αυτιά σου και σε νανουρίζει … Η πόλη συνεχίζει τους γρήγορους ρυθμούς της, ο κόσμος προχωρά βιαστικά για την επόμενη εφήμερη απόλαυση, στην προσπάθεια αναζήτησης της ευτυχίας. Μα εσύ, έχεις βρει ήδη την ευτυχία. Έχεις βρει τη θεραπεία για όλες τις αρρώστιες, το αντίδοτο κάθε στεναχώριας. Βρίσκονται στην απόλαυση του να ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου, δίπλα στον γιο σου που κοιμάται και στη γυναίκα σου.
Η πόλη συνεχίζει…. Χιλιάδες, εκατομμύρια αναζητούν ακόμα, αυτά που εσύ, ήσουνα τυχερός να βρεις.
