Δώρα, δώρα, δώρα, πολλά δώρα. Απ’ όταν ήρθαμε σε τούτον εδώ τον κόσμο γινόμασταν συνεχώς παραλήπτες δώρων. Υλικών κυρίως. Μια όταν γεννηθήκαμε, όταν βαφτιστήκαμε, όταν είχαμε γενέθλια ή γιορτή, αφορμές για συναθροίσεις, πάρτι και γλέντια με το κερασάκι στην τούρτα να είναι τα δώρα που μας έφερναν. Βέβαια, πάντα τα καλύτερα δώρα μας τα έδιναν οι γονείς μας. Τα πιο μεγάλα, τα πιο εντυπωσιακά, με φιόγκους, ωραία περιτυλίγματα φρου-φρου κι αρώματα. Τότε χαιρόμασταν. Νιώθαμε πολύ τυχεροί γιατί είχαμε την πεποίθηση ότι ήταν τα πιο πολύτιμα, τα πιο ακριβά, τα πιο σπουδαία… Πόσο λάθος κάναμε, όμως;
Τα πιο μεγάλα και σπουδαία δώρα δεν μπήκαν ποτέ μέσα σε κουτιά με περιτύλιγμα, δεν ήταν χρωματιστά και λαμπερά, ούτε καν απτά. Είναι εκείνα που την αξία τους την έδειξε ο χρόνος. Είναι τα λόγια που μας παρηγόρησαν όταν ήμασταν στεναχωρημένοι ή απογοητευμένοι, ήταν οι συμβουλές τους όταν ήμασταν διχασμένοι ή αναποφάσιστοι, ήταν οι παρατηρήσεις κι οι επιπλήξεις όταν κάναμε καμιά γκάφα. Το δώρο μας είναι οι ίδιοι οι γονείς μας και το πιο σημαντικό είναι ότι πίστεψαν σε εμάς.
Πίστεψαν στις δυνάμεις μας απ’ την πρώτη στιγμή που αποπειραθήκαμε να κάνουμε το πρώτο μας βήμα ενώ ήμασταν ακόμη βρέφη, όταν κάναμε για πρώτη φορά ποδήλατο με δύο ρόδες, όταν κάναμε φίλους κι ήρθε ο πρώτος τσακωμός, όταν τα βρήκαμε σκούρα με το σχολείο. Δεν μπλέχτηκαν ποτέ. Ίσα-ίσα μας άφησαν μόνους να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις. Όχι, όχι γιατί ήταν αδιάφοροι, αλλά γιατί είχαν ποντάρει στις δυνάμεις μας και στις ικανότητές μας.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο υγιές, αξιέπαινο κι όμορφο για τα παιδιά απ’ τους γονείς που πιστεύουν σε αυτά κι αισθάνονται υπερήφανοι. Οι γονείς που επιβραβεύουν την προσπάθεια κι όχι το αποτέλεσμα, αυτοί που μας αφήνουν να πετάξουμε μακριά και δε μας κλείνουν μέσα σε χρυσό κλουβί προσπαθώντας να μας κρατήσουν για πάντα κοντά τους. Ναι, είναι αυτοί οι ίδιοι γονείς που όταν μας είδαν να πέφτουμε, δεν έτρεξαν να μας πάρουν αγκαλιά, αλλά μας άφησαν να σηκωθούμε μόνοι μας. Κι εμείς σηκωθήκαμε. Έτσι, δε φοβούνται και δεν τρέμουν σε περίπτωση που έχουμε ξανά κάποια πτώση. Γνωρίζουν πως αργά ή γρήγορα θα βρούμε και πάλι το κουράγιο και τη δύναμη να σηκωθούμε.
Όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους, τα παιδιά το αισθάνονται. Κατ’ αυτή την έννοια προσπαθούν με τη σειρά τους να μην τους απογοητεύσουν, γιατί δε θέλουν να προδώσουν την εμπιστοσύνη και την αγάπη που τους έχουν προσφέρει έτσι απλόχερα. Κάνουν τα αδύνατα δυνατά, φέρνουν άνω-κάτω τον κόσμο, προκειμένου να συνεχίσουν να αισθάνονται υπερήφανοι οι γονείς τους γι’ αυτά.
Επιπλέον ο γονιός που θα δείξει πως ποντάρει στις δυνάμεις του παιδιού του, μεγαλώνει σίγουρα παιδί με χαρακτήρα και προσωπικότητα, τέτοια ώστε να λειτουργήσει σαν πανοπλία τις δύσκολες στιγμές. Μεγαλώνει παιδί ικανό να πάρει πρωτοβουλίες κι αποφάσεις, να κάνει σωστές -ή και λάθος επιλογές-, να μη διστάσει να φάει τα μούτρα του για τα θέλω του και τα πιστεύω του. Είναι αποδεδειγμένο εξάλλου πως τα παιδιά που αισθάνονται αυτή την ασφάλεια και βιώνουν τέτοιου είδους συναισθήματα είναι πιο ανεξάρτητα, αυτόνομα και δυναμικά.
Καλώς ή κακώς, οι γονείς μας πάντα θα μας οπλίζουν με τα καλύτερα εφόδια για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο εκεί έξω. Πάντα θα μας δίνουν τις καλύτερες νουθεσίες και συμβουλές. Κι επειδή, όπως καταλήξαμε, το καλύτερο δώρο που μας έκαναν είναι να πιστεύουν σε εμάς, ας μην τους απογοητεύσουμε. Ας πιστέψουμε κι εμείς στις δυνάμεις μας κι ας γίνουμε οι σούπερ ήρωες στις δικές μας ζωές. Σίγουρα δε θα υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή για εκείνους…
pillowfights.gr
